به رغم اهمیت ابعاد علمی و نمادین روانکاوی، به اعتماد کریستوا فرآیند درمان زمانی تحقق می یابد که عواطف و انرژی های نشانه ای به سطح خودآگاه آمده و میان روانکاو و بیمار پیوندی عاشقانه ایحاد شود. این پیوند عاشقانه مبتنی بر ارزش درمانی فانتزی است که در واقع هستی سوژه را قوام می بخشد. در این کتاب کریستوا تجربه ی ایمان را نیز واجد ساختار مشابهی می داند و نشان می دهد که دین به مانند روانکاوی بر شکلی از گفتار عاشقانه و قسمی فانتزی بنا دارد که معطوف به حفظ انسجام تصویری/ خیالی سوژه و جهان اوست.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.