در میان جمع و طرد دیگری

آن‌چه روزگاری «دیگری» به شمار می‌آمد، خواه دوست شمرده می‌شد خواه اروس خواه دوزخ، اینک به واسطه‌ی میل ناشی از خودشیفتگیِ ما برای جذب و ادغامِ هر چیز و هر کس تا سرحد محو شدنِ همه‌ی مرزها، دیگر از «خود» قابل تشخیص نیست. و نتیجه همان هراس؛ زندگی‌هایی که مطالبه‌ی دانش و تجربه در آن، به دالان‌های پژواک و رویارویی‌های متوهم حاصل از رسانه‌های اجتماعی فروکاسته شده‌ است.

در کتاب «طرد دیگری»، هان معتقد است ویژگی اصلی دوران ما واپس‌زدگی و سرکوب بیرونی نیست، بلکه افسردگی درونی است؛ یعنی فشار مخرب نه از سوی «دیگری»، بلکه از سوی «خویش» است، و تنها از طریق بازگشت به جامعه‌ی  مستمعان و عشاق، و با تصدیق میل به «دیگری» است که می‌توانیم در برابر فشار خردکننده‌ی این فرایند همگون‌سازی مطلق، و زجر و انزوای منتج از آن دوام بیاوریم.