دوبی

این داستان یک دهکده کوچک عرب است که به شهری بزرگ تبدیل شد. دهکده ای پرگل ولای در ساحل دریا بود، با همان فقری که در افریقا دیده می شود، و در ناحیه ای قرار داشت که دزدان دریایی، جنگجویان مذهبی، و دیکتاتورها در طول سالیانی دراز بر آن حکمروایی داشتند. در زمانی، حتی یک قیام کمونیستی در همسایگی آن درگرفت. با این حال، دهکده آرام بود و خاندانی واحد نسل اندر نسل بر آن حکومت می کرد. هیچ کس تصور نمی کرد که آن دهکده به یک شهر تبدیل شود. دهکده در کنار صحرایی پهناور قرار داشت، و دریایی از شن آن را فراگرفته بود. از آب جاری، یخ، رادیو، و راه و جاده خبری نبود. در زمانه ای شتابان به دور خود می چرخید. در حالی که ملت های دیگر راکت به فضا می فرستادند، اهالی دهکده ماهی می گرفتند و چرت می زدند. آن ها و بردگان شان به دنبال مروارید در دریا شیرجه می رفتند. اهالی دهکده به خاندانی که بر آن ها فرمان می راند اعتماد داشتند. آن خاندان مردان سخاوتمندی داشت که بر پایه سه اصل حکمرانی می کردند: آن چه برای تجارت خوب است برای دهکده نیز خوب است؛ دیدارکنندگان را صرف نظر از هر مذهبی که دارند در آغوش بگیرید؛ و برنده نمی شوید مگر آن که خطر کنید. عرب ها در همه جا به ستایش از دوبی پرداختند. آن مردم فلاکت زده که می دیدند بخت و اقبال به آن ها پشت کرده است، از رهبران شان می پرسیدند چرا نمی توانند مثل دوبی شوند. در عین حال، همچون همه آرزوهای بزرگ تحقق یافته، تلاش راشد نیز با مشکلاتی غیرمنتظره همراه شد. به سبب رشد شهر، زندگی ها لگدمال شد. حرص و آز بر عقل سلیم سایه افکند. راه و رسم قدیم از دست رفت، و سادگی ناپدید شد، برای همیشه. رویای سرمایه داری برای آن ها شهری به ارمغان آورد که با هر شهر دیگری تفاوت دارد. اما دوبی را نیز به بی ثباتی بازار جهانی پیوند زد، بازاری که، چنان چه ساکنان صحرا آموختند، می تواند شما را غرق ثروت کند، اما حتی با سرعتی بیش تر آن را بازپس گیرد. سواری شتابان دوبی برای همه ما درس هایی آموزنده دربردارد. ماجرا از مدت ها قبل، زمانی که مهاجرتی گسترده در این منزوی ترین گوشه دنیای عرب صورت گرفت، آغاز شد…