رساله راحه الارواح

این کتاب به طور کلی، در ردیف «نصیحة الملوک» ها و سیاست نامه ها قرار می گیرد. سیاست نامه نویسی سابقه ای طولانی در ادبیات فارسی دارد و ریشه آن به ادبیات اندرزی دوره پیش از اسلام می رسد. در این گونه کتاب ها نویسنده مبانی و اصولی را که پادشاه باید در اداره کشور مراعات کند، یاد آوری می کند. نوع ادبی «کارنامه» را که نوشتن آن در ادبیات پهلوی رایج بود و به شکلی دیگر در شاهنامه استمرار یافت، می توان از انواع سیاست نامه محسوب کرد. سیاست نامه ها را از لحاظ داستان پردازی و نقش و اهمیت داستان در آن ها به دو گروه کلی می توان تقسیم کرد: در گروه اول نویسنده یکی از ضروریات ملک داری را شرح می دهد و سپس برای اثبات آن داستانی نقل می کند. برخی از کتاب های این گروه داستان های بیشتری دارند مانند سیاست نامه ی خواجه نظام الملک، و برخی داستان های کمتری دارند مانند نصیحة الملوک امام محمد غزالی. گروه دوم از اساس بر داستان استوار هستند مانند مرزبان نامه، سندبادنامه و بختیارنامه. راحة الارواح در گروه دوم قرار می گیرد. در این گروه نیز توجه مولفان مختلف به اصل داستان و داستان پردازی متفاوت است. مثلا بختیارنامه به ویژه روایت های ساده آن، از لحاظ داستان پردازی بسیار برجسته تر از نمونه های دیگر است و…