کتاب رمادی

ناشر درباره ی این اثر آورده است: «نویسنده ی رمادی بر این ادعاست که به شیوه ای نو داستان خویش را روایت کرده که اگر چه هرگز در حوزه ی ادبیات معاصر نمونه ای نداشته، اما بی گمان از دل سنتی کهن برآمده است. این شیوه که شاید بتوان آن را نوعی ساختار از هم پاشیده یا به قولی نظم پاشانی نامید، براساس ارائه ی به ظاهر اتفاقی، احساسی و تصادفی اجزای حکایت است یا به عبارتی حمله به حکایت از هر کجا که شد، حمله ای هم زمان و همه سویه و در نگاه نخست بدون نقشه و پیرنگ که قطعات آن در عین گسستگی در ارتباطی عمیق از پی هم می آیند. و از همین روست که نگارنده مدعی است: داستان رمادی را می توان از هر کجا خواست آغاز کرد و پایان داد، از هر فصل (دهلیز) و حتا بیشتر، گاه از هربند و هرپاره؛ و باز از همین روست که این ساختار داستانی که عمیقا از سایر اشکال ادبی همچون شعر، قصار، حکایت و قصه نویسی نیز بهره می جوید، توانسته در نهایت ایجاز داستان بزرگ تاریخ یک دولت شهر خیالی را با بی شمار وقایع شگرف و تحولات و حوادث غریبش در فضایی آمیخته از سحر و فانتزی از اساطیر کهن آن تا پیش گویی های آینده اش در حجمی چنین قلیل بگنجاند چندان که پس از خواندن آن، چیزی از داستان نخواهد بود که خواننده قادر باشد بی دریغ آن را به فراموشی سپارد، یعنی تنها هرآن چه که باید، و بدان سان که باید، گفته شده است. در نهایت باید از تسلط طنزی تلخ اما فرح ناک در رمادی یاد کرد، از نثری آهنگین که خواننده را به خوانشی با صدای بلند فرا می خواند، و از قلمی شوخ و سربه هوا که تا به آنجا پیش می تازد که نه فقط دستور زبان رایج را در جای جای کتاب به بازی می گیرد، بلکه گاه کلماتی را به قالب می ریزد که شاید تنها در پس کوره های ناخودآگاه ذهن آدمی می جوشند.» در توضیح پشت جلد آمده است: «با آن محبوبه ی مینودری برای … و طرح هایش: “قابی بر گرد ماه خواهم گرفت و به دیوار اتاق خواهمش آویخت تا تو خود را در آن تماشا کنی” خواستم از زیر خروارها خاک و خاکستر به خیل خاطرات خاموش خود نقبی زده باشم، پس دهلیز به دهلیز داستان رمادی را نوشتم تا اگر لذت خواندن در ورق زدن و پاره پاره خوانی است خواننده بتواند از هر کجا که بخواهد آن را بخواند.»