سنت زیبا شناسی آلمانی

کتاب سنت زیبا شناسی آلمانیتنها مرور کلی سیستماتیک موجود در مورد زیبایی شناسی آلمان از سال 1750 تا به امروز است. این کتاب با کار باومگارتن آغاز می شود و تمام نویسندگان اصلی درباره زیبایی شناسی آلمان را در بر می گیرد: کانت ، شیلر ، شلینگ ، هگل ، نیچه ، هایدگر ، گادامر و آدورنو. این یک ایده روشن و غیر فنی ارائه می دهد ، و آنها را در یک زمینه فلسفی گسترده تر در صورت لزوم قرار می دهد. علاقه به این کتاب بسیار فراتر از رشته فلسفه به مطالعات ادبی ، هنرهای زیبا و موسیقی است.در اواسط قرن هجدهم ، فیلسوف آلمانی الکساندر باومگارتن (1762-1714) اصطلاح زیبایی شناسی را ابداع کرد تا نظریه حساسیت را تعیین کند که نوعی دانش خاص ، یعنی دانش حاصل از ادراکات نفسانی ما را تولید می کند. وی با بیان این ادعا نبرد سختی را پشت سر گذاشت ، زیرا بیشتر سنت فلسفی غرب به افلاطون و درست تا رنه دکارت ، درک حس را به عنوان یک روش قانونی دانستن ، کاهش می داد. همچنین ، سنت دیرین مسیحیت و به ویژه آیین گرایی پروتستان در آلمان به لذتی که از حواس خود می گیریم روی خوش نشان نمی داد.اما باومگارتن با فلسفه ای که ادراک حس را به عنوان یک روش قانونی شناخت پذیرفت ، پیش رفت. او چنین شناختی را “شناخت گیج شده” نامید – گیج کننده به این معنا که دانستن ما کاملا منطقی نیست (به عنوان مثال ، مشکلات کار ما در منطق و ریاضیات) اما ادراک حس را با عقلانی (ترکیبی از داور بودن ماه کامل) ترکیب می کند . و از نظر باومگارتن ، “شناخت آشفته” نه تنها منحصر به فرد ماست (روشی که بوی گل رز را احساس می کنم تجربه من است و بوی شما از گل سرخ تجربه شماست) بلکه غنای و پیچیدگی خاص خود را دارد.