سیاست خارجی ایران در دوران صفویه

“سیاست خارجی ایران در دوران صفویه”، اثری است به قلم “نصرالله فلسفی”، که روابط سیاسی ایران را در این دوره ی تاریخی قابل توجه، مورد بررسی قرار می دهد. هر فصل از این کتاب دویست و سی صفحه ای که به همت “نصرالله فلسفی” تالیف شده، به روابط خارجی ایران با یکی از کشورهای اروپایی می پردازد. در فصل نخست این اثر، رابطه ی ایران با کشورهای پرتغال و اسپانیا در دوره ی صفویه زیر ذره بین قرار گرفته است و نخستین موردی که در آن بررسی شده، حمله ی “آلفونسو دو آلبوکرک” به جزیره ی هرمز و وضعیت این جزیره از زمان مرگ او تا پادشاهی شاه عباس می باشد. در باب روابط ایران با اسپانیا، ماجرای سفارت “سر آنتونی شرلی”، “آنتونیو دو گوه آ”، “رابرت شرلی” و “دن گارسیا دو سیلوا فیگوه را” مورد بررسی قرار گرفته و به حملات و تصرف هایی که توسط اسپانیا و پرتغال صورت گرفت، از جمله تصرف بندر گمبرون، حمله به جزیره ی قشم و تسخیر جزیره ی هرمز در این فصل پرداخته شده است. در فصل دوم روابط ایران و انگلستان، از زمان شاه عباس اول پیگیری شده و ورود برادران شرلی به ایران بررسی می شود؛ از این پس سفارت اشخاص متعددی در ایران اتفاق می افتد و روابط ایران با انگلستان در گذر زمان، بعد از مرگ شاه عباس، در زمان شاه صفی، شاه عباس دوم، شاه سلیمان و همچنین در اواخر پادشاهی صفویه تجزیه و تحلیل می شود. فصول سوم و چهارم کتاب “سیاست خارجی ایران در دوران صفویه” نوشته ی “نصرالله فلسفی”، به روابط ایران با هلند و آلمان می پردازد و جنبه های مختلفی از آن را برای خوانندگان تشریح می کند.