شعر چگونه ساخته می شود

شاعر چاره ای ندارد! یا شعر نوشتن را کنار می گذارد یا شعر را مثل یک شغل که به تلاش زیادی نیاز دارد، در نظر می گیرد. در هر صورت، شاعر در برابر یک خبرنگار فعال که به ازای هر پاراگراف مبلغ سه روبل دریافت می کند، قیافه نمی گیرد. آن هم خبرنگاران ما که ناف شان را با رسوا کردن و شایعه پراکنی بریده اند! در حالی که شاعر انگشتش را خیس می کند و کتاب هایش را ورق می زند. شاعر سر در گریبان خویش دارد.
به خاطر این که کیفیت سرایش شاعران افزایش پیدا کند و برای این که شعر در آینده شکوفا شود، باید این دیدگاه را که این دست فعالیت های سطحی باید از سایر تلاش های انسانی مجزا باشد، از ذهن مان پاک کنیم.
من این گونه تصریح می کنم که «پایه ریزی اصول» هدف ذاتی شعر نیست. در غیر این صورت، شاعر مانند یک آدم عالم نما توانایی اش را در ساختن اصول و قواعد برای مسائل غیر ضروری و بلا استفاده به کار می گیرد. برای مثال لازم نیست اصولی را بسازیم که چگونه هنگام دوچرخه سواری ستاره ها را بشماریم! زندگی -خود به خود- شرایطی را که ملزم به وضع اصول و قواعد است، معین می کند…