شکسپیر و فلسفه

آیا وقتی فلسفه در ادبیات گنجانده شود یا در نمایش تجسم یابد، سود می برد یا ضرر؟ آیا نقد ادبی وقتی به آثار ادبی به عنوان فرصتی برای تأمل انتزاعی روی می آورد سود می برد یا ضرر؟ پژوهشگران و فیلسوفان برجسته ادبی با در نظر گرفتن این پرسش‌های ابعاد فلسفی هملت شکسپیر را مورد بازجویی قرار می‌دهند. در کتاب شکسپیر و فلسفه جستارهایی درباره هملت محقق بینش‌های خود هملت را بررسی می‌کنند، اهمیت چارچوب‌بندی ادبی-دراماتیک فلسفه توسط این نمایشنامه را ارزیابی می‌کنند، و زیربنای فلسفی مرتبط را که توسط دگرگونی‌های تاریخی در دریافت هملت آشکار می‌شود، ردیابی می‌کنند. آن‌ها بر مضمون‌سازی‌های نمایشنامه از سوبژکتیویته، دانش، جنسیت، غم و اندوه، خود نمایشی‌سازی تمرکز می‌کنند. بررسی نمایشنامه شکسپیر از منظر فلسفی، پرسش‌هایی را که خود نمایشنامه به‌طور معروف مطرح می‌کند، تشدید می‌کند: چه پاسخی مناسب به بی‌عدالتی به حساب می‌آید، با درک این که هر کاری انجام می‌دهد، اشتباه اولیه را نمی‌توان جبران کرد؟ تعهدات ما در قبال مردگان چقدر است؟ چگونه می‌توان در القای اهمیت به عمل در عین درک تنزل مرگ و قابلیت جایگزینی خود اصرار داشت؟ محققینی که در خط مقدم حوزه های خود قرار دارند به این سؤالات و سؤالات دیگر از طیف وسیعی از دیدگاه ها می پردازند و دغدغه های اصلی یکی از شاهکارهای شکسپیر را روشن می کنند.