عشق

عشق مفهومی است که ادبیات فارسی همواره با آن عجین بوده است. این مسئله گاه به صورت عشق انسانی تجلی یافته و گاه به صورت عشق عرفانی درآمده است اما هر چه هست ادبیات فارسی از این مفهوم پر احساس و هیجان برانگیز سرشار است.در این کتاب می خوانیم: «عشق بیانگر دلبستگی فیزیکی و شخصی متقابل بین دو نفر است که نسبت به یک دیگر پیدا می کنند. این احساس فردی نیز با بررسی تاریخی نشان داده شده است که دگرگون پذیر بوده و در هر دوران، شکل و رنگی تازه داشته است. در شعر معاصر ایران، به ویژه شعر نو، عشق وابستگی فردی نیست، بلکه مراد از عشق دلبستگی انسانی است و جنبه ی اندیشگی و انسان دوستانه دارد و با خواست، اندیشه و خردورزی شاعر رابطه ی تنگاتنگی دارد. به این باور رسیدم که میان عشق در شعر معاصر و عشقی که زبانزد مردم است و در برخی شعرهای تغزلی دیده می شود، تفاوت وجود دارد. این اختلاف هم در بیان و هم در زمینه ی روان شناختی آن ها وجود دارد که جدا از آن دلبستگی و شوق به انسان، وابستگی فردی را مه آلود و تیره و تار می سازد و نیز تشخیص این دو گرایش را از هم سخت می نماید و پرسش های مختلفی را به وجود می آورد.»