عمو سام من بی‌شک یکی از بهترین نمونه‌های نمایشنامه‌های موسوم به طیف زبان‌محور است که از دهۀ 80 به بعد در تآتر امریکا نمودی چشمگیر داشته‌اند. نمایشنامه ساختاری سورئالیستی و پازل مانند دارد که بر اساس تصادف و دور باطل بنا شده است. در این نمایشنامه که شباهت زیادی با نمایشنامه‌های ابزورد دارد، ارتباطات چند لایه‌ای بین شخصیت‌ها ایجاد می‌شود و آدم‌هایی بیگانه ناگهان در کنار هم قرار می‌گیرند و بدون اینکه توجه یکدیگر را برانگیزند از کنار هم عبور می‌کنند. بعد تآتری نمایشنامه‌ها و ویژگی‌های سبک‌پردازانه و ضدساختارارسطویی، جنکین را در کنار مکولمن و اریک اورمایر جزو نمایشنامه‌نویسان جدید و متفاوت امریکا قرار داده‌است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.