کتاب ما و جهان های موازی

چنین گفته می‌شود که جهان به شکلی شگفت‌انگیز، برای حیات تنظیم دقیق شده است. به نظر می‌رسد حیات‌پذیری جهان به سازگاری ویژگی‌هایی به ظاهر بی‌قاعده و تصادفی وابسته است. اگر در لحظات اولیه‌ی مهبانگ شرایط مرزی یا مقادیر ثابت‌های فیزیکی اندکی متفاوت می‌بودند، دیگر خبری از جهانی چنین پایدار که حیات در آن فرصت تکامل داشته باشد، نبود. از میان تمام آن چه می‌توانست محصول مهبانگ باشد، تنها ناحیه‌ی بسیار کوچکی وجود داشت که می‌توانست جهان‌هایی پدید آورد که بتوانند میزبان حیات باشند؛ بیشتر این جهان‌ها یا تنها چند ثانیه عمر می‌کردند یا هیچ عنصر پایداری نداشتند یا تنها از سیاه چاله‌ها تشکیل می‌شدند. این وقایع داستان منصفانه‌ای است که از هر کیهان‌شناسی خواهید شنید. البته مانند همیشه اختلافاتی مانند محدوده‌ی ممکن برای محصول‌های گوناگون مهبانگ هم وجود دارد. اما برای هدفی که این بحث دنبال می‌کند، همین تصویر کلی کفایت می کند. قیاس پیش‌رو می تواند این شرایط را تشریح کند؛ بمب‌های هسته‌ای، مجهز به قفل‌های انفجاری با امنیت بسیار بالا هستند و برای از کار انداختن آن‌ها باید ده‌ها رمز با دقت بسیار زیاد پشت هم وارد شود تا از انفجار آن‌ها جلوگیری کند. در مورد زمین نیز، اگر تنها یکی از رمزها متفاوت می‌بود، جهان نابود می‌شد. اگر درباره‌ی این که چرا این رمزها این گونه قرار داده شده‌اند هیچ توضیحی نداشته باشیم و فرض کنیم این اتفاق تصادفی بوده است، باید از این که این جا، هستی پیدا کرده ایم و می‌توانیم این موضوع را بررسی کنیم، شگفت زده شویم.