مواجهه‌ ی ماکیاولی و اسپینوزا

دل لوگزه محوری را در فلسفه سیاسی مشخص میکند که با خوانش هایی فوق العاده غنی و بدیع از آثار ماکیاولی و اسپینوزا این دو متفکر را به یکدیگر مربوط میسازد. او در این روند نشان میدهد که محور ماکیاولی – اسپینوزا بدیل قدرتمندی برای مفاهیم مسلط مدرنیته در اروپا فراهم می سازد نگاهی به حیات سیاسی که نه بر قرارداد و وحدت که بر تعارض و تکثر اتکا دارد.

مايكل هارت اگر مراد از «مواجهه» چنان که دلوز میگفت با گذاشتن به درون «شدنی» با نیروهایی بیرون از شخص به منظور خلق «بلوکی نامتقارن» یا «تحولی نامتوازی باشد نظر به این که مواجهه ماکیاولی و اسپینوزا مواجهه نیروهایی است موافق با هم که به «افزایش» و «ارتقای قوه عمل ورزی یکدیگر یاری میرسانند اثر حاضر سرتاسر صحنه مواجهه ای است به بیان اسپینوزیستی «شادمانه» و «فعال» که مخاطب را با خود به سفر به انتهای قطب دور از دسترس لیک همزمان قابل حصول خردمندی رهنمون میشود.