مینی داستانیسم دفتر دوم

چند نفر از بهترین دوستانش آلزایمر گرفته بودند. بعضی را همان ابتدا به خانه ی سالمندان سپرده بودند، و آن هایی هم که هنوز شانس حضور در جمع فرزندان شان را داشتند، حال و احوال شان چندان تعریفی نداشت…
شب ها تا آنجا که میشد، بیدار می ماند و مسایل مهم زندگی اش را برای خودش مدام مرور می کرد؛ از اسم و فامیل خودش و اطرافیانش گرفته تا جای دستشویی و حمام، و قبر همسرش در فلان قطعه، و خلاصه هرآنچه که با آن سر و کاری داشت.
از فردا می ترسید! صبح برایش کابوسی وحشتناک شده بود! ترجیح می داد طلوع فردا را نبیند، تا این که یادش نباشد یک عمر کی بوده است! هرکه هرچه می گفت، انجام می داد، و هرچه می گفتند، می خورد تا فقط آلزایمر نگیرد! حتی چند باری مسموم شد و کارش به بیمارستان هم کشید! بی قرار شده بود؛ آن قدر که دیگر حوصله ی خودش را هم نداشت! از خودش بدش می آمد! احساس می کرد خوار و ذلیل شده است! می خواست کاری کند، اما نمی دانست چه کار…