می دانم که هیچ نمی دانم

کارل رایموند پوپر اگر بزرگ ترین فیلسوف قرن بیستم نباشد، بی شک یکی از بزرگ ترین هاست. او نزدیک به یک قرن زندگی کرد و اندیشه هایش تحت تاثیر حوادث این دوران بود. نظریه شناخت او، همچون فلسفه سیاسی اش از یک سو، تحت تاثیر نظریه نسبیت اینشتاین و از سوی دیگر، متاثر از حوادث مربوط به جنگ اول و دوم جهانی است. پوپر را می توان فیلسوفی متواضع و دارای عشقی بی پایان به کشف حقیقت توصیف کرد. او بیش از هر چیز در پی یافتن پاسخ های عملی برای مسائل و مشکلات علوم و جامعه بود. پوپر پیرو فیلسوف دوران روشنگری، ایمانوئل کانت، و از مدافعان بی چون و چرای اندیشه های لیبرال و جامعه باز به معنای جامعه کثرت گراست. کتاب او به نام جامعه باز و دشمنان آن تصفیه حسابی تاریخی و نقادانه با نظریه پردازان و پیروان کهن و نوی اندیشه های سیاسی تام گرایانه است. پوپر پایه گذار مکتب « خردگرایی انتقادی » و از مخالفان سرسخت تام گرایی سیاسی، از افلاطون تا مارکس، و پیرو خستگی ناپذیر دموکراسی پارلمانی لیبرال است. او اراده و تصمیم آزاد انسان را تعیین کننده مسیر زندگی و تاریخ می داند و مخالف هر نوع « جباریت » است. کتاب می‌دانم که هیچ نمی‌دانم، از دو بخش تشکیل شده است. بخش اول ترجمه ی خود کتاب می‌دانم که هیچ نمی‌دانم است. این کتاب در واقع مجموعه ای از مصاحبه‌هایی است که روزنامه دی ولت در سال ۱۹۸۷ و ۱۹۹۰ با پوپر انجام داده است. در این مجموعه او از نقش فروید، وظیفه روشنفکران، روش و نظریه شناخت، آزمون و خطا در علوم و جامعه، دموکراسی و اندیشه‌های سیاسی تام‌گرایانه و… حرف می زند. بخش دوم کتاب ترجمه ی دو سخنرانی از مجموعه سخنرانی‌های پوپر است که از کتاب “در جستجوی دنیایی بهتر” انتخاب شده‌اند. یکی از سخنرانی ها درباره ی اعتقادات غرب است و یکی دیگر درباره ی دموکراسی است.