کتاب نفس آخر

بخشی از کتاب نفس آخر

اعتراف می‌کنم که از تاریکی می‌ترسم، ولی از آن جایی که هدف خاصی داشتم، این ترس را به جان خریدم و در تاریکی به خیابان زدم. مدام در حال حرص خوردن بودم. تا حرفم را ثابت نمی‌کردم، کسی قبول نمی‌کرد.

زیر تابلوی بزرگ تبلیغاتی توقف کردم. ماشین را کنار کشیدم و ایستادم. خودم می‌دانستم جای زیاد مناسبی برای توقف نیست، ولی ارزشش را داشت. دوربینم را برداشتم و پایین رفتم. عکس اول را از کنار ماشین گرفتم و دومی و سومی را…! نه، نشد! هیچ کدام به دلم ننشست. برای این‌که کیفیت عکس‌ها بهتر شده و نورپردازی مد نظرم قشنگ در عکس دیده شود، باید به وسط اتوبان می‌رفتم. نگاهی به ماشین‌هایی که با سرعت عبور می‌کردند، انداختم. نفس محکمی کشیدم و دزدگیر را زدم و در یک لحظه که حس کردم مناسب است تا وسط اتوبان دویدم. هر چند یکی دو بوق کشیده هم شنیدم ولی شکر خدا به سلامت رسیدم. لبخند پیروزمندانه‌ای زدم و دوربین را بار دیگر تنظیم کردم و یکی دو عکس دیگر گرفتم. این بار عکس‌ها خوب شدند و همین موجب شد، بیشتر حرص بخورم.

توقفم میان اتوبان به درازا کشید، انگار قرار نبود از حجم ماشین‌ها کاسته شود. اما این توقف محاسنی هم داشت، تازه فهمیدم وسط اتوبان ایستادن و به حرکت سریع و باهدف و بی‌هدف ماشین‌ها زل زدن چقدر لذت‌بخش بود و من نمی‌دانستم. دلم می‌خواست روی گاردریل وسط بنشینم و تعداد ماشین‌ها را بشمارم. خندهٔ حاصل از این فکر را کنترل کردم و در فاصلهٔ کوتاهی که بین حرکت ماشین‌ها پیش آمده بود، به آن سمت خیابان دویدم. این بار بوق‌ها بلندتر بودند و فحش جانداری هم از یک راننده دریافت کردم، ولی اهمیت ندادم.