نمادپردازی، امر قدسی و هنر

نمادهای دینی برگرفته از حقیقت وجود است. از نقطه نظری خاص، خود نماد را می توان زبانی قلمداد کرد که گرچه ذهنی است، ولی می تواند معرف تفکری منسجم و روشن راجع به وجود و عالم هستی باشد. نمادها جهان ساده تفکر ابتدایی را برای ما آشکار می سازند؛ به عبارتی، نمود تفکر دوره ای هستند که کلمات و واژگان ذهنی هنوز شکل نیافته اند. به عنوان مثال، ساخت واژگان معّرف «صیرورت» در تاریخ بسیار دیر صورت گرفت و تنها در برخی زبان های فرهنگ های متمدن و پیشرفته مانند سنسکریت، یونانی و چینی پدیدار «شدند». اما نمادهای «صیرورت»، تصاویر و اساطیری که آن را در حرکت قرار می دهد، در سطح ابتدایی فرهنگ ریشه دارند. تمام تصاویر حلزونی، مارپیچی، پدیداری نور از تاریکی، مراحل و دوره های گردش ماه، موج، و غیره، باورهای مربوط به حرکت، چرخه و گذر زمان، گذار از یک حالت وجود به دیگری (گذار از «شکل نگرفته»، تاریکی، به «شکل گرفته»، یعنی به نور) را نشان می دهند. نمادها و اساطیر مربوط به «صیرورت» ساختاری قمری دارند. این ماه است که به گونه ای بی نظیر جریان داشتن، گذار و حرکت، طلوع و افول، تولد و مرگ، تجدید حیات، و در یک کلام، چرخه های کیهانی، یعنی صیرورت دائمی امور یعنی زمان را نمایان می سازد