در ادبیاتی که اندیشه و احساس انسان خردگرای ایرانی در رباعیات خیام، غزل های حافظ و سعدی و مولانا و مثنوی های فردوسی و نظامی و… و… به زیباترین صورت ممکن به یادگار مانده است نه این نوشته ها شعر است و نه من شاعر. سیاهی این سطرها تجربه زیسته زنی است در حوالی سال های ۱۳۴۹ – ۱۳۹۵.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.