عروسک خانه

سرنوشت برخی کتاب‌ها به‌طرز عجیبی گره می‌خورند به روزگار آدمی. از آن‌جمله است حکایت من و برگردان آثاری از «هنریک ایبسن». ماجرا بازمی‌گردد به‌زمانی‌که دانشجوی مترجمی زبان انگلیسی بودم، و می‌بایست به‌عنوان تکلیف دانشجویی، برگردان‌هایی را از انگلیسی به فارسی، به انجام می‌رساندیم. استادِ درس متون ترجمه، با توجه به دلبستگی‌هایم، پیشنهاد داد تا به‌سراغ «عروسک‌خانه» ایبسن بروم. من هم‌، چنین کردم. از آنجایی که این اثر در حوزه‌ی ادبیات نمایشی بود، برای من که عاشق تئاتر نیز بودم، ذوق دوچندانی به‌همراه داشت. نمایشنامه‌های ایبسن با آفرینش و ارائه فضاهای مدرن، تازه و با روح و البته بسیار رئال و، لیک نه لزوما ناتورآل چون پیشینیان خود در ساحت‌های داستانی؛ برایم بسیار مسحورکننده بود. فضاهایی که ایبسن می‌آفرید، برشی از وضعیت یک جامعه‌ بود، که درعین‌حال قابل گسترش به سایر بخش‌های آن، وحتی دیگر جوامع نیز می‌بود؛ و بدین گونه، این جادوی آثار او بود که هرچه بیشتر می‌خواندم‌شان، بر دل‌بستگی‌ام افزوده می‌شد.