کتاب نگاهی روانکاوانه به توجه طلبی

بخشی از کتاب:

«چیزهای خاصی مانند برخی تأثیرات، نقوش، ریتم ها، واژه هایی که ثباتی اساسی به دنیایمان می بخشند، رگه هایی از دیوانگی که سبک و شخصیت و انسجام نهانمان را به بار می آورند توجهمان را معتاد خود می سازند، اعتیادی که ممکن است نجات بخش باشد یا ما را به خاک سیاه بنشاند.
ما به شیوه های خاص و نامتعارفی توجه و جلب توجه می کنیم. به هر چیز و هر کسی توجه نمی کنیم؛ مشتاق هر کسی نیستیم؛ فقط افراد، تصاویر، چیزها، نقش و نگارها، ریتم ها و واژه های خاصی هستند که ما را تحت تأثیر قرار می دهند؛ در واقع به گفته ی شوستر نکته ی حیرت انگیز رفتار گزینشی و انسجام شخصیتی ما هر چند در خفاست. گویی چنانچه امکانش را داشتیم همه چیز را درباره ی خود به هم متصل می ساختیم. به هر حال این همان رگه های دیوانگی ماست که از طریق چیزهایی که -چه آگاهانه و چه ناخودآگاه- به آنها توجه می کنیم و توجه مان را جلب می کنند سبک و شخصیتمان و این خودِ مرکبمان را شکل می دهد. ما هم با اطمینان گنجینه ی چیزهایی را که توجهمان را جلب می کنند یا همان رگه های اعتیادمان (همان چیزهایی که به توجه به آنها معتاد یا غرق آنها می شویم) را با ناآگاهی بنیادینمان درباره ی نحوه ی شکل گرفتن شخصیتمان محدود میکنیم.
در این صورت باید بیندیشیم چرا باید کسی را به توجه طلبی متهم کنیم. توجه طلبی یکی از بهترین کارهایی است که انجام می دهیم، حتی اگر بدترین راه ها را برای انجام آن انتخاب کنیم. به بیان ساده تر می توان گفت چنین راه هایی به معنای خواستن چیزی هستند که نمی دانیم چیست. و نیز نوعی معاشرت محسوب می شود، نوعی درخواست کمک از دیگران برای رسیدن به خواسته ی خود.»