کتاب آموزش معماری در مدرنیت ایرانی

درباره کتاب:

این کتاب بخشی از مجموعه ای چندین جلدی است که به دگرگونیهای معماری ایران در بازه زمانی نزدیک به سد سال، پس از جنبش مشروطیت خواهی تا انقلاب سال 1357 و سپس دوران پس از آن تا به امروز می پردازد.
روزنی بر معماری در این دیار، این روزگار از آن منظر که معماری نوین ایران، با همه فراز و نشیب های آن، عمدتا با آموزش رسمی، بویژه آموزش دانشگاهی معماری در ایران، عجین بوده است، من شناخت خصوصیات، توان ها و ناتوانی هایی نظام دانشگاهی معماری در پرورش معماران، و پرتو افکندن بر بخشی از گفته ها و نگفته ها و دانسته و نادانسته ها — تا آن میزان که ممکن باشد – را ضروری میدانم. بیش از هردلیلی، آرزوی راستین من در پرداختن به این گفتمان آن است که روزی و روزگاری از کج روی ها و اشتباهات گذشته پند گرفته شوند و آموزش معماری در وطن همیشگیم کیفیت و ارتقای شایسته ای بیابد.
در پرداخت به گفتمان و روند آموزش معماری، این کتاب به نگرش هایی از بازخورد و آگاهی یافتن از تاریخچه آموزش و تجربه های درون سه آموزشگاه معماری ایران در بازه زمانی موجودیت آنان می پردازد. نخست رشته معماری دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران که در نزدیک به پایان سده گذشته خورشیدی پا گرفت، سپس بیست سال پس از تشکیل آن، که دانشکده معماری دانشگاه ملی ایران (که پسا 1357، دانشگاه شهید بهشتی نام گرفت) تاسیس شد، و سرانجام رشته معماری دانشگاه علم و صنعت که در دهه پنجاه خورشیدی موجودیت یافت، مورد نظر قرار می گیرند.
انقلاب سال 1357 بر تمامی جامعه و جنبه های گوناگون حیات در ایران تاثیرهای آشکار و ژرفی نهاد. انقلاب فرهنگی که در انتهای دهه پنجاه و به تبع انقلاب 1357 رخ داد، بر تمام جامعه آموزشی در سراسر ایران سایه افکند و بسیاری از معادلات و شیوه ها در این گستره را یا تغییر داد، یا بر هم زد. بخاطر اهمیت و وجوه آن تغییرات، که تا به امروز ادامه داشته و بی شک در آینده نیز خواهد داشت، چگونگی تاثیرات و شیوه های متفاوت آموزش دانشگاهی معماری در پسِ از انقلاب فرهنگی نیز در این کتاب مطرح میشوند، همراه با نگاهی بر کیفیت کنونی آموزش دانشگاهی معماری و روزگار معماران و حرفه معماری.
گفتارها و آگاهی های ارائه شده در درازای هفت سال ، از 1395 خورشیدی تا همین زمان که کتاب آماده چاپ می شود، زمستان 1403 (2024 میلادی)، به دست آمده اند. چنین روشی که به روز کردن و افزودن آگاهی ها را در نظر میگیرد، به گونه ای نشانگر پویایی این پژوهش است و تلاش من در شناخت و شناسایی پدیده ای چون آموزش که دهه هایی بخش عمده ای از فکر و ذهن و زندگانی، هم در ایران و به مراتب بیشتر در این سوی دنیا که اکنون منزلگاه من است، را به خود مشغول داشته است.