کتاب هوای مبهم

درباره کتاب:

آدم دوس داره بعضیا پشت تلفن فقط حرف بزنن تا نوای دلنشین کلامشونو با تمام قدرت حسش کنه. بعضیا موج صداشون طوری روان آدمو درگیر می کنه که انکار داری تو ساحل به دریای بزرگ قدم می زنی یک دفعه به چشمانم زل زد. این اولین بار بود که چنین بی باک نگاهم می کرد. چشمان خسته اش دقیقاً دو کاسه خون را می مانست ترسیدم همچنان نگاهم می کرد یک دفعه گفت: دقیقاً مثل سپیده باور می کنی موج صداش دائماً باهامه ؟! انعکاس پر شور آن موج امروز همه جا را پر کرده….. نگران و حیرت زده نگاهش کردم تاکنون او را در چنین حالتی و با این لحن حرف زدن ندیده بودم. برخلاف ابهت ظاهری اش انگار منگ بود؛ آدم بدمستی را می مانست که می توانست حفظ ظاهر کند.حرف هایی که می زد خبر از آشفتگی هایی می داد که احتمالاً امروز با تلنگری بر امام وجودش چیره گشته بود. با این که چیزی از حرف هایش نفهمیده بودم ولی سکوت کردم و با دهانی نیمه باز چشمان متعجبم را به صورتش دوختم. گویی سردرگم بود و من با علامت سوال بزرگی که ذهنم را مشغول کرده بود. با آخرین جملات مدیر جوابم را گرفتم باز هم خاطرات سپیده تمام وجود او را به آشوب کشیده بود. پس به خاطر همین بود که این شکلی حرف میزد به خاطر همین بود که از شنیدن صدای یک زن در پشت تلفن واهمه داشت.