آداب پاروزنان

قصۀ «آداب پاروزنان» که در آغاز کتاب قرار گرفته و نام راوی‌اش «چهار» است، از نمادهای آشنای چهارگان، نماد «چهار یگانۀ رستگار» را می‌سازد.«من» در نوشته‌های ریاحی انواع و کثرت «دیگر»ی را چنان درج کرده که تک‌تک آنها را به همنشینی، همکناری و همسرایی فراخوانده است. نویسنده دربارۀ آنها سخن نمی‌گوید، آنها را خطاب و احضار می‌کند. از بلندایی به احترام و منصفانه که با تو، او، ما، آنان، شما و من سخن می‌گوید، مقوله‌ای نوین دستوری، ادبی، فلسفی، مذهبی، زیباشناختی و تجربی پا به عرصۀ وجود می‌نهد: چهار شخص مفرد در نوشته‌های ریاحی به دنیا می‌آید.