کتاب سرگشته در تاریکی

محمدعلی همان‌ طورکه با سوت خواننده را همراهی می‌کرد و سرش را روی گردنش به‌‌ آرامی تکان می‌ داد، هر‌از‌گاهی هم یک‌ مرتبه و ناگهانی سرش را می‌ چرخاند و از روی تفضل و لطف، نگاهی به ماشین‌ های اطرافش می‌ انداخت و گوشة چشمی حواله کسی می‌ کرد! انگار خداوندگاری است که یک نگاهش می‌ تواند زندگی بنده‌ ای را زیرورو ‌کند!

کمی آن‌ طرف‌ تر از او، آرمان با بی‌ قیدی به صندلی ماشین لم داده بود و زانوهایش را به کنسول جلو ی فرمان تکیه داده و گوشی موبایل را جلوی دهنش گرفته بود و داشت همان جفنگیات سریالی را با آن لحن چندش‌ آور همیشگی‌ اش تکرار

می‌ کرد:

«تو که از همه خوشگل‌ تر شده بودی بِی‌بی! آخه این حرف‌ ها چیه که می‌ زنی! دلم رو شکستی‌ ها! اُوه… اوُه… حسودی نداشتیم پیشی کوچولو…ها! حالا بی‌خیال شو، ملوسکِ من! حرص‌ و‌ جوش بخوری چشم‌ هات زشت می‌ شن‌ ها! حالا، یه میوی خوشگل بکن برام، آشتی کنیم! آفرین پیشولِ ملوسِ من! الان آشتی شدی؟ قرررربونت برم!… ای جااااااان! جاااان دلم! حالا که آشتی کردی، آخر هفته بیام دنبالت بریم شمال، ماهی بزنیم؟ اَاَاَاَاَاَه… باز که گندِ اخلاااااااق شدی‌… این‌کارها رو بکنی، واست ‌ماهی نمی‌ خرم‌ ها!»

محمدعلی با پشت دست روی ران آرمان کوبید و صورتش را با اخم درهم کشید.

آرمان گفت: «آخ… آخ… پلیس!… پلیس، بِی‌ بی! فعلاً! بای!» و گوشی تلفن را قطع کرد.

محمدعلی عصبانی گفت: «باز بدون هماهنگی با من مهمون دعوت کردی؟ صد دفعه بهت نگفتم هر قبرستونی می‌ خوای بری باید قبلش با من هماهنگ شی؟ آخر هفته بریم شمال! آخر هفته بریم شمال؟!» دهنش را درست مثل دهن آرمان کج‌و‌کوله می‌ کرد.

آرمان زانوهایش را راست کرد، صاف نشست و گفت: «اوووووووه! خُب بابا تو هم، نوبرش رو آوردی! حالا مگه چی شده! اون هم که نیومد! دیدی که طاقچه بالا گذاشته بود انتر خانم!»