کتاب فلسفه سیاسی و خدای ابراهیم

داستان انسان‌ها، داستانی که در پی اخراج از بهشت گسترش می‌یابد، نشان می‌دهد که تمایلِ انسانِ مخلوق به شر، تا چه حد عمیق و استوار است، و با این کار، کمک‌ می‌کند تا شگفتی‌مان از هبوط کم شود. این بی‌شک دوباره ما را به طرح این پرسش وامی‌دارد که خالق چرا باید موجودی چنین دمدمی را در صورت خویش خلق می‌کرد. اما آنچه شگفتیِ جدیدی را در ما برمی‌انگیزد، اکراهِ خدا از محدود کردن شر انسان است، از اعمال اقتدارِ انتظامیِ خود. البته می‌دانیم که کتاب مقدس سرانجام چه چیزی را در مقام پاسخِ خطاکاریِ انسان تعلیم می‌دهد: حاکمیتِ مجموعه قوانینِ موضوعۀ خاصِ الهی، قوانینی که از طریق پیش‌گویی، به مردم برگزیده عرضه و تعلیم داده شدند، مردمی که «مملکت کاهنان و ملت مقدس» را تشکیل می‌دهند (سفر خروج ۱۹:۶). اما ویژگی‌های عجیب این پاسخ چنان فراوان است که فهم‌ آن را بسیار سخت می‌کند. چرا مردم برگزیده؟ چرا این قانون موضوعه، برای فقط این مردم؟ به نظر می‌رسد که متن مقدس ما را به درونِ زنجیره‌ای از «آزمایش‌ها»ی تاریخیِ الهی می‌بَرَد تا کمکمان کند رفته‌رفته ضرورت و شمه‌ای از هدفِ قانون موسوی و مردم برگزیده را بفهمیم. در این آزمایش‌ها به شاهدانِ غیرمستقیمِ سلسله‌ای از اشکالِ هستیِ اجتماعی تبدیل می‌شویم که هنوز مردمِ برگزیده‌ای را که دریافت‌کنندۀ این قانون‌اند نمی‌شناسند، مردمی که این قانونْ شکلی روحانی به ایشان می‌دهد و در نتیجه آنان را به مصداقِ معنای این قانون برای همۀ جهان تبدیل می‌کند.