کتاب حال استمراری

محمود اکرامی را بیشتر با اشعار کلاسیک یا سنتی‌اش می‌شناسیم اما دفتر شعر «حال استمراری»، مجموعه‌ای ا‌ست از شعرهای سپید یا به قول بعضی، شعرهای منثور یا بی‌وزن؛ شعرهایی که شماری از آنها کوتاهند و حال و هوای خود را دارند.  اما نکته‌ قابل تامل اینجاست که در سال‌های اخیر تعدادی از شاعران کلاسیک‌سرا یا نیمایی‌سرا (همان شاعرانی که اغلب‌شان بی‌وزنی را در شعر خود برنمی‌تابیدند) به سرودن شعر سپید روی آورده‌اند. حال از کی و چگونه به این باور رسیدند، خود سوالی‌ است مهم و بااهمیت و کنکاش در این باره می‌تواند یکی از تاملات و چالش‌های شعر امروز باشد. البته «محمود اکرامی» و شماری دیگر از شاعران پیش از این با شعر نو بیگانه نبوده و شعرهایی در این زمینه داشته‌اند. نکته دیگر آن است که گروهی از شاعرانی که شعر نو (اعم از نیمایی و سپید) می‌گویند، خاصه آنان که تمایل بیشتری به شعر کلاسیک داشته یا دارند، شعر نیمایی یا سپید را تنها ۲ نوع قالب دیگر می‌دانند که نیما و شاملو بر دیگر قالب‌های شعر کلاسیک افزوده‌اند، در صورتی که بسیاری دیگر، شعر نیمایی و شعر سپید را ۲ شیوه، ۲ بستر و ۲ جریان دانسته و بر این باورند شعر سپید یا نیمایی اصیل و حقیقی دارای قابلیت‌ها و ظرفیت‌های فرم‌پذیری و ساختارمندی هستند. یعنی هر شعر سپید یا نیمایی اگر به واقع شعر باشد، می‌تواند برای خود فرم و ساختاری مستقل داشته باشد، در صورتی که قالب‌های کلاسیک (با همه‌ شاهکارهایی که در این حوزه خلق شده است)، ساختار و فرم‌پذیری محدودی دارند. خلاصه! نمی‌توان به قالب دست زد و آن را کم یا زیاد کرد اما این محدودیت در شعر نو وجود ندارد. نکته بسیار است اما من به نکته سوم، به عنوان نکته‌ آخر اکتفا می‌کنم و بعد مستقیم می‌روم سراغ شعرهای سپید اکرامی در دفتر «حال استمراری»؛ و آن نکته، تقسیم شعر سپید به ۲ شاخه‌ شعر سپید آهنگین و غیرآهنگین است.