کتاب اتاق شماره 6

بخشی از متن کتاب اتاق شماره 6:
اکنون وارد اتاقی بزرگ و جادار می‌شوید که باقی مانده‌ی ساختمان را به جز سرسرایش در بر می‌گیرد. دیوارهای این اتاق آبی رنگ و چرک آلود است. سقف آن درست مانند کلبه های روستایی بدون دودکش، از دوده سیاه شده است که آشکارا ثابت می‌کند در زمستان بخاری‌های این اتاق دود می‌کنند و فضا را از گاز زغال پر می‌سازند. میله های آهنی داخلی پشت پنجره‌ها آنها را زشت و محقر کرده‌اند. کف خاکستری رنگ اتاق ترک خورده است. ساس‌ها اتاق را فرا گرفته اند و بوی ناخوشایند کلم ترشیده، فتیله های سوخته شده‌ی شمع و آمونیاک در فضا پیچیده است. بویی که بی درنگ شما را به یاد باغ وحش می‌اندازد. دور تا دور اتاق تخت هایی به کف زمین پیچ شده اند. بر روی این تخت‌ها آدم‌هایی با روپوش آبی تیره‌ی بیمارستانی و کلاه‌های خواب قدیمی، نشسته یا دراز کشیده اند: این‌ها بیماران روانی هستند.