کتاب ساعدی

در آثار ساعدی، دوگانه‌ی پرتنش زبان زبان به مثابه‌ی امکان و زبان به مثابه‌ی ابزار سرکوب در صحنه هایی از تعلیق و هراس آشکار می‌شود.
نمایشنامه های او نه تنها بازتاب دهنده‌ی واقعیت های اجتماعی و سیاسی زمانه اش هستند، بلکه صحنه هایی اند که قدرت در آن تولید و به چالش کشیده می شود و گاه به شکلی تراژیک فرو می‌پاشد. در این صحنه ها
بدن ها به ابزار بیان تبدیل می شوند، فضاها به نمادهای قدرت بدل می گردند و سکوت ها به بلندترین فریادها تبدیل می شوند.
این زبان تنها به واژه ها محدود نمی شود. صحنه‌ی تئاتر با تمام عناصرش از بدن ها و حرکات گرفته تا سکوت ها و غیاب ها، در آثار ساعدی کل هایی منسجم زبانی می سازد. تمثیل هایی که به میدان سازی برای قدرت تبدیل می شوند.