کتاب سیاه

«کتاب سیاه» دفترهای پنهان و شخصی کارل گوستاو یونگ است؛ نوشته‌هایی میان سال‌های ۱۹۱۳ تا ۱۹۳۲، زمانی که او در میانه‌ی بحرانی روحی و معنوی، به ژرفای روان خود فرو رفت تا آن را بشناسد. این کتاب، نه اثری نظری، که سرگذشتِ جست‌وجوی درونی انسانی است که در سکوتِ شب‌هایش، گفت‌وگو با رؤیاها، نمادها و صداهای درون را آغاز کرد. هر صفحه‌ی آن، نشانی است از دیدار با ناشناخته‌ترین ساحت‌های روح انسان. در این دفترها، یونگ از قلم به‌سان چراغی در تاریکی بهره می‌گیرد تا راهی در دلِ ناخودآگاه بگشاید. او با شجاعتی کم‌مانند، به گفت‌وگو با سایه‌های خود می‌نشیند، با خدایان درونی سخن می‌گوید و از دلِ وهم و اضطراب، معنا می‌زاید. از همین مواجهه‌های عمیق و دردناک است که بعدها نظریه‌های بنیادین او – چون ناخودآگاه جمعی، کهن‌الگوها و فرایند فردیت – سر برمی‌آورند و چهره‌ی روان‌شناسی مدرن را دگرگون می‌کنند.
«کتاب سیاه» آینه‌ای است از سفر انسان به تاریکیِ خویش، به جایی که هراس و روشنایی در آغوش هم‌اند. خواندنش همچون قدم‌زدن در مرز میان رؤیا و بیداری است؛ سفری که در آن، صدای یونگ با صدای خواننده درمی‌آمیزد و حقیقتی کهن از دل سکوت سر برمی‌آورد: این‌که راهِ شناختِ جهان، از شناختِ جان آغاز می‌شود.