کتاب جهانی که می بینم

درباره کتاب:

علم، شوق و بلندپروازی انسان را برمی‌انگیزد، شبه‌علم هم همین کار را می‌کند.

از ترویج ضعیف علم در جامعه، رخنه‌‌هایی بر جای می‌ماند که شبه‌علم آن‌ها را به بهترین شکل ممکن پر می‌کند.

اگر بر همگان آشکار شود که هر ادعای علمی پیش از پذیرفته شدن نیاز به شواهد کافی دارد، جایی برای جولان شبه‌علم باقی نمی‌ماند. شاید بتوان استدلال کرد که علم واقعی وقتی به کج‌فهمی آلوده می‌شود، آموزه‌های شبه‌علمی به همان نسبت آسان پذیرفته می‌شوند.

هرگاه اندیشه‌های خود را با واقعیت‌های دنیای بیرون ارزیابی کنیم، در حقیقت در حال به کارگیری روش علمی هستیم.

همه‌ی شاخه‌های علم توانایی پیش‌بینی آینده را ندارند (مانند دیرینه‌شناسی) اما بیشتر شاخه‌های آن می‌توانند این کار را با دقت شگفت‌انگیزی چون خورشیدگرفتگی انجام دهند.

چیزی را که ذهنی انتقادگر به عنوان رؤیا و توهم می‌شناسد، ذهنی زودباور به عنوان دریچه‌ای به واقعیت اما ژرف و تفکربرانگیز تعبیر می‌کند. موضوع آن نیست که سرچشمه‌های دانش دروغین طالع‌بینی، ساده‌انگارانه و کوته‌بینانه است بلکه، پرسش مهم اینست که اعتبار کنونی آن چیست؟