کتاب دیوان حکیم عسجدی مروزی

«حکیم عسجدی، از شاگردان عنصری (شاعر مشهور قرن چهارم) بوده و سعید نفیسی از او با عنوان بنیان گذار توجه افراطی به فرم در شعر یاد کرده است.»این دیوان به پنج بخش قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و ابیات تقسیم شده است، پیش از این دیوانی از اشعار عسجدی در سال 1340 منتشر شده بود که هم تصحیح آن مشکل داشت، هم کامل نبود.شعبانیان در جمع آوری دیوان عسجدی از زندگی این شاعر نیز غافل نمانده و اندیشه های او را نیز مورد بررسی قرار داده است. توجه بیش از اندازه این شاعر به صنایع لفظی از مسائل دیگری است که در این دیوان ریشه یابی شده است. در بخشی از دیوان عسجدی آمده است: «عسجدی از اکثر صنایع لفظی در جهت تحقق معنا استفاده می کند یعنی استفاده از صنایع در هر بخشی دارای دلالت معنایی است و لایه روساختی رابطۀ مستحکمی را با لایۀ ژرف ساختی برقرار می سازد.