کتاب پدرو پارامو

درباره‌ی کتاب :

خوان رولفو، ستاره‌ای تنها در ادبیات امریکای لاتین، با قلمی تیز هر واژه از رمانش را گویی بر صخره‌ای سخت نَقْر می‌کند. او در پدرو پارامو[1] به‌گونه‌ ای طنزآمیز اسطوره را به کار می‌ گیرد. این مکان اسطوره‌ ای جهانی است آکنده از لحظه‌ های گذرا که در آن گفته‌ ها، خاطره‌ ها و اندیشه‌ های آدم‌ ها همه همزمان ارائه می‌ شوند. از این نظر خواننده ممکن است در ابتدا دچار آشفتگی شود. آنچه به ظاهر روایتی است که سخنگویی بر آن است تا به یاری آن داستان خویش را باز گوید، در حقیقت، تکه‌ ای از داستانی است که یکی از صداهای بسیار رمان، یکی از پسران پدرو پارامو، به نام خوان پِرْسیادو نقل می‌ کند. ترتیب زمانی در این رمان اهمیتی چندان ندارد، کتاب همچون مجموعه‌ ای از اسطوره به‌ سادگی سعی می‌ کند تا آنچه را دارد ارائه دهد. به یقین، ترتیب زمانی در داستان‌ های فرعی رعایت شده است، بااین‌ همه در‌حالی‌ که کنار هم قرار گرفتن تک‌ تک این داستان‌ های فرعی کتاب را به‌ ظاهر نامفهوم کرده است، اما تنها در کلّ است که می‌توان دید رمان از ارتباطی منطقی برخوردار است. و این همان شگردی است که فضایی کردن داستان نامیده شده است. از این نظر رمان پدرو پاراموکنایی است اما آنچه به دست آمده، تصویری است از سرزمین آشوب‌ زده‌ ای که لاهوتی منحرف به قدیسی مرتد سپرده است.