کتاب آوارگان

کتاب آوارگان  بیش از آنکه در پی راه‌حلی برای بحران پناهندگی باشد، بر انسانیت افرادی تأکید می‌کند که اغلب درباره‌شان زیاد می‌گویند، اما خودشان کمتر فرصت بیان مسائلشان را پیدا می‌کنند. آوارگان اثری هم‌زمان شخصی و سیاسی، مبرم و درعین‌حال ماندگار است. جستارها نشان می‌دهند که گفتن و نوشتن از پناهندگی تنها روایت یک فرار نیست، بلکه تأیید و تأکیدی است بر حق حضور و صحبت کردن از زبان خودمان.
پناهنده شدن یک فرایند تدریجی است، یک‌جور رنگ باختن، گذاری است به حیاتی شبح‌وار. به جز آنهایی که در اردوگاه‌های پناهندگی به دنیا می‌آیند، بقیۀ پناهندگان قبل از پناهنده ‌شدن زندگی‌ خودشان را داشته‌اند. فرقی نمی‌کند که پزشکی در بوسنی بوده‌ای یا گله‌داری در کنگو؛ مهم این است که زمانی هزاران لنگر کوچک جای پایت را بر ساحل این دنیا محکم نگه می‌داشتند. پناهنده شدن مثل این است که ببینی ریسمان لنگرها یکی‌یکی پاره می‌شود و آخر این تویی که جایی بیرون از جامعه غوطه می‌خوری و شده‌ای یک شبح رها و سرگردان به‌دنبال یک زندگی جدید.