کتاب فراق بهشت

جونز با بیانی گیرا و بی‌پرده از تجربۀ ترک اعتیادش و مواجهۀ شخصی‌اش با قدرت التیام‌بخش طبیعت در آن برهه می‌نویسد، دوره‌ای مملو از ضعف و استیصال که در آن با تکیه بر ضرب‌آهنگ طبیعت و حس ثبات و پیوستگی‌ای که فراهم می‌کند در نهایت تنش‌های جسمی و تلاطمات درونی‌اش را پشت‌سر می‌گذارد. اما زبان روشن و شیرین او در بیان این خاطرات با روحیۀ پرسشگرش در حکم روزنامه‌نگاری کارکشته همنشین می‌شود و جونز روایت‌های شخصی‌اش را با شواهدی علمی و پژوهشی‌ از پدیده‌ها و تجارب آشنای ما درهم می‌آمیزد. از خلال گشت‌وگذارهای او و دخترش در باغ با تأثیرات طبیعت بر روان کودکان و روند یادگیری‌شان آشنا می‌شویم و هم‌قدم با پیاده‌روی‌های او در جنگل طی دوران نقاهتش از این می‌خوانیم که چطور تماس با خاک و نور و باران و مواجهه با گونه‌های غیرانسانی حیات می‌تواند موجب کاهش افسردگی  و تجدید قوای جسمی شود.
فراق بهشت مرثیه‌ای برای طبیعت یا گذشته‌‌ای بی‌عیب‌ونقص نیست، بلکه هشداری همدلانه و دعوتی است مملو از امید به یادآوری آنچه از یاد برده‌ایم، دعوت به بازگشت به پیوندهایمان با زمین، با طبیعت و با خویشتن خودمان.