کتاب اندیشه‌های نو در رمان‌نویسی

ماریسن خاطرۀ زنی با چشمانی همیشه نیمه‎باز و پوستی زیبا به رنگ قهوه‎ایِ تلخ و مات را از یاد نمی‎بُرد. به نظرش چیزی ارغوانی با این زن عجین شده بود، شاید ارغوانی می‎پوشید یا شاید فضای پیرامونش ارغوانی بود. زنان شهر نامش را که «هانا پیس» بود همچون تک‎واژه‎ای «هاناپیس» ادا می‎کردند و ماریسن به یاد می‌آورد که آن را با ترسی آمیخته ‌به ‌احترام بر زبان می‌راندند؛ «گویی هانا پیس زنی بود که او را بخشوده بودند.»