کتاب این خیابان سرعت گیر ندارد

درباره‌ی کتاب :

مخاطب این حرف‌ ها دیوار بود یا سینی چایی یا تلویزیون یا… پدر عادت داشت حرفش را خیره به جایی غیر از چشم مخاطبش بزند. اصولا اشیاء را انتخاب می‌ کرد چون زبان پاسخ‌ گویی نداشتند. از پاسخ شنیدن بیزار بود. از پرگـویی بیزار بود. مادر امـا مثل ظرفی که زیر چـک‌ چـک سماور می‌ گذارند، به ظهر نرسیده پر می‌ شد از حرف. پدر که برمی‌ گشت از سرکار ناهار و چایی‌ اش را می‌ داد و در همین حین زبانش هم کار می‌ کرد. همه می‌ دانستیم مادر فقط گوش‌ های پدر را لایق شنیدن حرف‌هاش می‌ داند. همه می‌ دانستیم وقتی پدر زل می‌ زند به تلویزیون و می‌گوید: صداشه ببرین، یعنی مادر خفه شود. یعنی پدر ظرفیتش پر است…