ایرانی تر

مکان‌ها همیشه برایم ارزشمند بوده‌اند؛ شاید به اندازه‌ی کسان، یا کمی بیش‌تر. بسیار پیش آمده در برابر عکس یک خانه‌ی قدیمی خالی از سکنه مکث کنم و خود را چون آب یا مایعی در آن جاری سازم. در مسافرت، یا حتی همین‌جا در پاریس، به ساختمان‌ها خیره می‌شوم و اگر فرصت درنگی باشد از تراس و پنجره «داخل خانه» می‌شوم، بوی غذا را استشمام می‌کنم، رسیدهای انباشته‌ی روی میز را ورق می‌زنم، کیف مدرسه را از دم‌در برمی‌دارم… اما خانه‌های خالی را ترجیح می‌دهم. دوازده‌سیزده‌ساله بودم عاشق سریال دلیران تنگستان شدم و مادرِ همیشه‌یارم را مجبور کردم به بوشهر و تنگستان سفر کنیم. آن موقع موبایل نبود و می‌بایست واقعاً عکس گرفت. تصویرهای جامانده در قوطیِ آن سفر خانه‌های ویران گچی‌ای را حکایت می‌کند با ارسی‌ها و بازشوهای شکسته. حالا هم که ده‌ها سال از آن روزگار می‌گذرد، همچنان مجذوب خانه‌های فراموش‌شده‌ام.