دو نمایشنامه کمدی

این نمایشنامه نویس ایتالیایی بسیار مدرن می نویسد و از زبان خاصی مبتنی بر بازی با شباهت آوایی یا نوشتاری واژگان استفاده می کند. طبیعی است که دو واژه ای که مثلا در زبان ایتالیایی از نظر آوایی مشابهند پس از ترجمه به فارسی این شباهت را از دست می دهند. بنابراین، ترجمه اثری با این ویژگی کار را برای مترجم هم دشوار و هم جذاب می کند، چراکه ضمن وفاداری به اثر و رساندن مفهوم اصلی باید به دنبال واژگانی در زبان فارسی بگردد تا این هم آوایی را حفظ کند. به خصوص که بسیاری از بار کمدی این نمایشنامه ها بر دوش این بازی با کلمات است و از سویی دیگر خصوصیات رفتاری، اخلاقی و فرهنگی شخصیت ها را هم نشان می دهد…