دیر مغان

انتشارات گویا منتشر کرد:
ای حافظ! اگر می خواهی دمی از یار بدور باشی، هرگز از او نهان مشو و به دیگری مپرداز! آنگاه که دلدار را دیدار می کنی، گیتی را فرو گذار و به هیچ بگیر. حضور در این بیت واژه ای است ویژه در زبان درویشان؛ حضور حالی است صوفیانه که در آن حق بر دل درویش آشکار گردیده است و درویش، در پیوند با دوست، از خود نهان شده است. هنگامی است که او آمده است، پس من به ناچار رخت از میان برگرفته است. به هنگام حضور، آن زمان که خداوند در دل درویش به تجلی و نمودی آشکار شده است، درویش در بی خویشتنی و خودفراموشی به سر می برد. رهاورد حضور برای درویش «حال» است.