کتاب رودلف کارناپ ساختار منطقی جهان

ساختار منطقی جهان (1928) برای فهم جنبش فلسفی موسوم به «پوزیتیویسم منطقی» یا «تجربه گرایی منطقی» اثری کلیدی است. این کتاب مدت هایی مدید اسیر بدفهمی بود، اما اخیراً دیگربار توجه ها بدان جلب شده است؛ کتابی که زمانی آن را تکمله ای آشکارا پدیدارگرایانه بر رساله ی ویتگنشتاین می شمردند اکنون به خودی خود اثری بسیار پیچیده تلقی می شود. کارناپ در این اثر هدفی را دنبال می کرد که می توان بی مناقشه به حلقه ی وین نسبت داد تدارک توضیحی در باب ماهیت معرفت علمی که برای واپسین پیشرفت های [علمی] آن دوره بسنده باشد؛ او همچنین در پی هدف خود بود: توجیه امکان معرفت ابژکتیو، با بسط زبان هایی برساخته برای شاخه های علم. کارناپ به دنبال دفاع از ادعای معرفتی علم نبود. آن هم با تحلیل زبان هایی که علم عملا به کارشان می گیرد بلکه در تدارک . بازسازی عقلانی چارچوب های منطقی زبانی نظریه های علمی بود (به جای تحلیل آن ها در صورت داده شده ی تاریخی شان اهمیت این بازسازی در شرح روشنی است که از معنا و مبنای تجربی گزاره های علمی ارائه می دهد.
این کتاب بخشی از مجموعه ای با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه ابتدایی، مهم ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.