زبان ادایی و اشاره

کتاب زبان ادایی و اشاره، نوشته ی شرمن ویلکاکس و دیوید آرمسترانگ از شواهدی از زبان های اشاره و در مورد آن استفاده می کنند تا ریشه های زبان را که امروزه می شناسیم، کشف کنند. بر اساس مدل آنها، این زبان ادایی است، نه زبان گفتاری، که شیوه ی اصلی ارتباط انسانی است.نویسندگان نشان می‌دهند که زبان مدرن از کنش‌ها و حرکات عملی ناشی می‌شود که به طور فزاینده‌ای به‌عنوان پتانسیل بازنمایی و در نتیجه برقراری ارتباط شناخته می‌شوند. به عبارت دیگر، توانایی اساسی که به ما امکان استفاده از زبان را می دهد، توانایی ما در استفاده از تصاویر یا نمادها، به جای نمادهای زبانی است. شواهدی از سوابق فسیلی انسان ادعای نویسندگان را با نشان دادن اینکه ما از نظر تشریحی قادر به تولید ژست ها و نشانه ها قبل از اینکه بتوانیم روان صحبت کنیم هستیم، پشتیبانی می کند. اگرچه گفتار بعدها به عنوان یک ابزار ارتباطی زبانی ثانویه تکامل یافت . درست است که گفتار که در نهایت جایگزین زبان اشاره به عنوان شیوه ی اصلی ارتباط شد، هرگز به طور کامل جایگزین نشانه ها و ژست ها نشد.به عنوان اولین تلاش جامع برای ردیابی منشأ دستور زبان تا اشاره، این جلد منبع ارزشمندی برای دانشجویان و متخصصان روانشناسی، زبان‌شناسی و فلسفه خواهد بود.