کتاب سزا

ما رئیس زندگی خودمانیم. هر روز نهایت تلاش‌مان را به خرج می‌دهیم تا از رختخواب برخیزیم و سر کار برویم و همان کاری را بکنیم که باید بکنیم. همچنین می‌کوشیم آدم‌هایی که برای‌مان و با ما کار می‌کنند، کسانی که از ما خرید می‌کنند و دادوستدی با ما دارند، و حتا آنانی که ما را تحت نظارت دارند، ترغیب کنیم. همین کار را در زندگی شخصی‌مان نیز می‌‌کنیم: از همان خردسالی، بچه‌ها می‌کوشند تا والدین‌شان را مجاب کنند تا برای‌شان دست به کاری بزنند («بابا، من می‌ترسم این کارو کنم!» یا «خب، همه‌ی بچه‌ها موبایل دارن»)، البته با میزان متغیری از موفقیت. در بزرگ‌سالی نیز می‌کوشیم تا دیگران را ترغیب کنیم تا کاری برای‌ ما بکنند («عزیزم، امروز سرم خیلی شلوغ بود، می‌شه بچه‌ها رو ببری بخوابونی و ظرفا را بشوری؟»). سعی می‌کنیم کودکان‌مان را واداریم تا اتاق‌شان را تمیز کنند و مشق‌های‌شان را بنویسند. می‌کوشیم تا همسایه‌مان را به مرتب‌کردن باغچه تشویق کنیم. فارغ از عنوان رسمی شغل‌مان، همگی‌ ما انگیزه‌بخش‌های پاره‌وقتیم. باتوجه به این‌که انگیزه‌ اهمیتی اساسی در زندگی‌مان دارد، به راستی درباره‌اش چه می‌دانیم؟ آیا واقعاً می‌فهمیم چطور کار می‌کند و نقشش در زندگی‌مان چیست؟ پیش‌فرضِ انگیزه آن است که با پاداشی مثبت و بیرونی به پیش رانده می‌شود: «این کارو بکن، اینو بگیر». اما اگر داستان انگیزه واقعاً از آن‌چه که فرض کردیم ظریف‌تر، پیچیده‌تر، و افسون‌کننده‌تر باشد چه؟