سهم من از تو

آن روز اصلا روزِ خوشایندی نبود؛ دادگاه و شلوغی راهروهایش ؛ آگاهی و دیدن مجرمانی که با زنجیر به هم دوخته­شده و مقابلش  ریسه رفته ­بودند؛ صورت کبود آرزوهای موکلش که سعی داشت با گوشه شالش و عینک بزرگ و سیاهی که روی صورتش گذاشته بود گونه ی ارغوانیش را بپوشاند همه آزار دهنده بودند.

از پرونده­های طلاق متنفر بود و این یکی برایش شده بود توفیق اجباری. وکیل تسخیری زن جوانی که در شش ماهه­ی اول زندگی صبرش سر آمده و با بخشیدن مهریه  آرزوهای صورتی رنگ دخترانه­اش را میان سرخ و سیاه زندگی شش­ ماهه­اش جا گذاشته بود.

گاهی آنقدر از تکرار صحنه­های اینچنینی  کلافه می­شد که به زمین  و زمان بد و بیراه می­گفت. وقت­هایی هم پیش می­آمد که از انتخابش  پشیمان شود و امروزش درست از همان وقت­ها بود که داشت  با خودش  فکر می‌کرد احمقانه­ترین کار ممکن انتخاب رشته­ای بوده که به پای رفاقتش آن را برگزیده. و البته بماند که به دقیقه نکشیده از این اظهار نظر  فیلسوف  مآبانه  پشیمان می­شد.خودش هم می­دانست علاقه­اش به وکالت از همان دوران نوجوانی نهالی شده بود در وجودش که حالا ریشه دوانده و شاخ و برگش  روی زندگی او سایه گسترده بود.