کتاب سینما و نقاشی

همدستی سینما و نقاشی بیشتر مثل عملیات تفریق است تا عملیات جمع، از این رو که دید بیرونی را به درون احساس، تفکر و انتزاع هدایت می‌کند. بنابراین، تلاقی پرده‌ی سینما و بوم نقاشی امر رویت ناپذیر را رویت پذیر می‌کند و غایب را بر حاضر و ذهن را بر بدن ارجح می‌شمارد. هرچند برخی بر این باورند که فیلم با تاریخ هنر ارتباطی ندارد واقعیت این است که اغلب فیلمسازان برای شکل‍ل‌دهی یا غنی ساختن معنای آثارشان از نقاشی ها بهره می‌برند. در نتیجه، این تاریخ هنر در فیلم نهفته است، گرچه نقاشی با احضار هنر متعالی و خلاقیت، به جای تکنولوژی و فرهنگ توده‌ای یک ابرژه‌ی ممنوعه‌ برای سینما می‌سازد. رابطه عشق و نفرت میان سینما و نقاشی به واسطه‌ی گرایش تاریخ هنر به فراتر رفتن از مرزهای متن یا نیت فیلم‌ساز به مراتب پیچیده تر هم شده است. پرداختن به رابطه‌ی این دو هنر، بیش از آن که مطالعه‌ی ارجاعات در فیلم باشد، زیبایی مواجهه‌ی سینما و نقاشی را آشکار می‌کند.

تلاش مولف در کتاب سینما و نقاشی ریشه در این باور دارد که تاریخ هنر به مثابه یک نظام دیگر نمی‌تواند از مطالعات سینماییچشم بپوشد، چراکه ظهور سینما معنای واژه‌ی هنر و معنای واژه‌ی تاریخ را برای همیشه تغییر داده است.