فهرست چیزهایی که دلم می خواهد

ژو، مخفف ژوسلن است. مردی که بیست ویک سال می شود شوهر من است. او شبیه ونان تینو ونان تینی است. همان جوان خوش برو رویی که در فیلم هالو نقش میکی الکن و در فیلم آقای گانگستر نقش پاسکال را بازی می کرد. آرواره مصمم، نگاه اندوهگین، لهجه ایتالیایی مسحورکننده، آفتاب، پوست برنزه. تنها با این تفاوت که ژوسلینو ژوسلینی من، ده کیلو بیشتر از او وزن دارد، و نیز لهجه ای که بعید است دخترکش باشد. او از زمان افتتاح کارخانه هاگن داتز در سال ۱۹۹۰ در آنجا کار می کند. دوهزار و چهارصد یورو در ماه درآمد دارد. رویای تلویزیونی صفحه تخت به جای تلویزیون قدیمی «رادیولا»یمان را در سر می پروراند، رویای داشتن یک خودروی پورشه کاین، نصب آتشدانی در سالن، مجموعه کامل دی وی دی های جیمزباند، یک ساعت مچی تاریخ نگار کاسیو، و نیز زنی زیباتر و جوان تر از من. اما این یکی را به من نمی گوید. ما دو فرزند داریم. درواقع، سه تا. یک پسر، یک دختر و یک جسد. این اثر جوایز زیادی را از جمله جایزه ی مدیترانه دبیرستانی ها 2013، جایزه شهر گوژان – مسترا 2013 و جایزه ی لیورس کتابخوانی 2013 را از آن خود کرده است. نویسنده با نگارش این رمان شاهکاری در نوع خود رقم زد که به مرزهای ادبیات نمایشی قدم گذاشت و به ۳۰ زبان زنده دنیا ترجمه شد. نویسنده درباره ی این اثر گفته است: «من این کتاب را نوشتم چون دلم برای مادرم تنگ شده است. اگرچه او هرگز خرازی نداشت، اما بافتنی می بافت. هنوز کلاه های پشمی یکسره اش را به یاد دارم که تا روی چشمانم پایین می آمد یا مانند جوراب، صورتم را فشار می داد، پلوورهایی که یک بار آستین آن ها بیش از اندازه بلند بود و بار دیگر، بیش از اندازه کوتاه. او تلاش می کرد با سرعت دیگرگون شدن بدن من هماهنگ شود و من می دانستم این لباس ها حاصل دست اوست و مایه ی تسکین خاطرش.»