نقاب

نگاهش را از اتاق میگیرد و مستقیم به چشمهای نگران پناه زل میزند… قیچی را می گیرد و پناه گیج نگاهش میکند… شاهرخ جدی و عاصی لب میزند:
– کجای موهات و گرفته بود؟
نگاه ناباور پناه روی چشمهای جدی شاهرخ می ماند… پلک نمیزند… نفس نمیکشد… صدای جدی شاهرخ نفسش را میبرد:
– با شمام!
پناه گیج دست میبرد و طره ای از موهای سمت چپ صورتش را میگیرد… پر از بهت و هزار حس و بی سر و ته لب میزند:
– اینجا!…