چرا مردم آثار ادبی را می خوانند

بعضی چیزها جور عجیبی در ذهن‌مان ماندگار می‌شوند.

بعضی شخصیت‌ها، بعضی ماجراها، بعضی از حوادث تاریخی و … بعضی چیزها برای ماندگار شدن در حافظه به چیزی می‌چسبند. چراغی هست که روشنایی برخی از حقایق را ابدی می‌کند.

چیزهایی که غیرمستقیم بیان می‌شوند بیش‌تر به یاد می‌مانند. استعاره، نماد، زبان طنز و … وقتی کنار هم می‌آیند چیزی شبیه جادو شکل می‌گیرد و جهانی برساخته متولد می‌شود که همچون آینه‌ای برای بازتاب جهان واقعی عمل می‌کند.

نام این جهان برساخته، داستان است. چراغی که حقایق را ابدی می‌کند، یک اثر ادبی است.

مردم آثار ادبی را می‌خوانند چون پا به جهانی می‌گذارند که آدم‌هایی مثل خودشان رفتار می‌کنند، زندگی می‌کنند، پیروز می‌شوند و شکست می‌خورند. آن جهانی خیالی را در پس قصه می‌بینند، جهانی که شاید متعلق به آینده باشد و قابل تعمیم به جهان واقعی امروزشان.

و سوالی که در پس ذهن هر کتابخوان و نویسنده و اهل فرهنگی پرسه می‌زند این است: راز ماندگاری آثار ادبی در چیست؟