“چپ داروینی” اثری است از “پیتر سینگر” که در آن “سیاست، تکامل، همکاری” را در این زمینه مورد بررسی قرار می دهد. کاربرد اصول داروینی در جامعه و نه در تکامل بیولوژیکی، عموما عرصه ی تاخت و و تاز جبهه های راست سیاسی بوده است؛ زیرا ایده های دیوانه وار “هرپت اسپنسر” و پیروانش – یک مکتب فلسفی که بعدها داروینیسم اجتماعی نامیده شد – توسط بارون های غارتگر و امثال آن ها مورد استفاده قرار گرفت و بهانه ی خوبی برای نادیده گرفتن میزان بی شماری از بدبختی های خالص بشری بود که در نتیجه ی فعالیت های آن ها به وجود آمده بود: فقر محض، گرسنگی و رنج و تمام زندگی های نابود شده ارزشش را داشت؛ زیرا با این برداشت، این بدبختی ها بهایی بود که باید برای پیشرفت گونه ها پرداخت می شد. من و شما تقریبا می توانستیم به داروینیست های اجتماعی به عنوان قدیس و نجات دهنده نگاه کنیم. و البته، ما نمی توانیم عینیت گرایان و شاگردان “این رند” را که به مراتب از این هم دیوانه تر بودند، فراموش کنیم.کاری که “پیتر سینگر” در صفحات این مجلد بسیار مختصر تحت عنوان “چپ داروینی” انجام می دهد این است که چند قاعده اساسی برای آنچه داروینیسم اجتماعی چپ نمی داند، ارائه دهد؛ فلسفه ای سیاسی که کمتر به جنبه های دندان قرمز و پنجه قرمز ذاتی از داروینیسم، متکی است و بیشتر بر جنبه هایی که ارزش ویژگی هایی مانند “سیاست، تکامل، همکاری” را تشخیص می دهند می پردازد؛ یعنی جنبه هایی که اسپنسرها به سادگی در عیاشی شبه علمی خود آن ها را نادیده گرفتند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.