کتاب نیایش

تو مرا بی منتها کرده ای

رضای تو این است

تو این سبوی شکننده را همیشه خالی کرده، باز از حیاتی تازه سرشار می کنی

تو این نی کوچک را بالای تپه ها و دره ها برده ای و از آن نغمه های جاودانه نو دمیده ای

از نوازش انوشه ی دست هایت این دل کوچک من از شادی حدودش را گم می کند و نگفتنی را به زبان می آورد

هدیه های بی منتهای تو فقط به این دست های خیلی کوچکم به من می رسند

قرن ها می گذرند و تو همچنان می ریزی و باز برای پر شدن جا است.