گشنگی

تن من یک جای سالم ندارد. گله به گله ی وجودم از هم شکافته و خراش برداشته؛ خراش هایی کهنه اما فراموش نشدنی.

زخم هایی که مرا ترسو تر کرده اند، بدبین تر، خودخواه تر و …

این جاست که اسرار آدم ریشه ی بیماری هایش می شود.

گاهی دلم میخواهد بخش هایی از خودم، از بدنم را ببرم و از شرشان خلاص شوم. از شر همه ی زخم ها و کبودی هایی که حتی اگر پوستشان مثل روز اول شود باز هم خوب نمی شوند.

این جا باید تن ها را بکوبیم و از نو بتراشیم.